อยากเหิรบินก้าวไปไขว่คว้าฝ
แต่ถูกกั้นด้วยกรงใจ" ใครมาสูญ "
ทั้งโหดร้ายใจดำแสนทารุณ
ไร้อบอุ่นต้องทนเศร้าเหงาเด
ดั่งเหมือนนกปีกหักจากต่างถ
ที่หลงบินตกลงมาหาความหมาย
ไม่คุ้นเคยความแห้งแล้งจากน
ถูกขังไว้ในกรงทองต้องร้าวร
ถูกบังคับให้ร้องเพลงบรรเลง
ไม่นำพาก็ผลักไสไม่สงสาร
ทิ้งให้อยู่ตามลำพังทรมาน
ต้องหนาวสั่นงันงกอกระทม
ฟากฟ้าเป็นอย่างไรลืมหมดสิ้
ไม่ได้บินมานานพลันขื่นขม
ม่านสายรุ้งงดงามเคยได้ชม
ต้องสายลมบินถลาพาสุขใจ
ได้แต่เฝ้ารอน้ำใจใครคนหนึ่
เป็นผู้ซึ่งเวทนาไม่ผลักไส
มีเมตตาเปิดกรงทองแห่งหัวใจ
พาบินไปสู่ฟากฝันอันเรืองรอ
ประพันธ์โดย
กุลาบขาว...
แก้ใหม่โดย
ไม้ เมืองใต้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น