กรงใจ

อยากเหิรบินก้าวไปไขว่คว้าฝัน

แต่ถูกกั้นด้วยกรงใจ" ใครมาสูญ "

ทั้งโหดร้ายใจดำแสนทารุณ

ไร้อบอุ่นต้องทนเศร้าเหงาเดียวดาย

ดั่งเหมือนนกปีกหักจากต่างถิ่น

ที่หลงบินตกลงมาหาความหมาย

ไม่คุ้นเคยความแห้งแล้งจากน้ำใจ

ถูกขังไว้ในกรงทองต้องร้าวราน

ถูกบังคับให้ร้องเพลงบรรเลงร่า...

ไม่นำพาก็ผลักไสไม่สงสาร

ทิ้งให้อยู่ตามลำพังทรมาน

ต้องหนาวสั่นงันงกอกระทม

ฟากฟ้าเป็นอย่างไรลืมหมดสิ้น

ไม่ได้บินมานานพลันขื่นขม

ม่านสายรุ้งงดงามเคยได้ชม

ต้องสายลมบินถลาพาสุขใจ

ได้แต่เฝ้ารอน้ำใจใครคนหนึ่ง

เป็นผู้ซึ่งเวทนาไม่ผลักไส

มีเมตตาเปิดกรงทองแห่งหัวใจ

พาบินไปสู่ฟากฝันอันเรืองรอง...

ประพันธ์โดย

กุลาบขาว... 

แก้ใหม่โดย

ไม้ เมืองใต้